കുരുപ്പ.

മിനിയാന്നാളായിരുന്നു അയാളുടെ വിവാഹം। പെൺകുട്ടി ജനിച്ചതുംവളർന്നതും ജീവിയ്ക്കുന്നതുമൊക്കെ അനന്തപ്പുരിയിൽ।“ അവളെ നമ്മുടെ വീടുകളിലൊക്കെ ഒന്നു കൊണ്ടുപോടാ।”അമ്മയുടെ വാക്കുകളെ ധിക്കരിക്കാനയാൾക്കായില്ല।തറവാട്ടിലും ബന്ധുവീടുകളിലും അവർ കയറിയിറങ്ങി। ഏറ്റവും ഒടുവിൽ അയാൾ അവളെ അമ്മിണിയമ്മായിയുടെ വീട്ടിൽ കൊണ്ടുപോയി। പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ കുമ്മായഭിത്തിയും ഇപ്പോൾ വീഴും എന്നു തോന്നിപ്പിയ്ക്കുന്ന മേൽക്കൂരയുമുള്ള അതി പുരാതനമായ വീട്। കുട്ടിക്കാലത്ത് ഓടിക്കളിച്ചിരുന്ന മുറ്റം। തുളസിത്തറയും അമ്മാവന്റെ അസ്ഥിത്തറയുമൊക്കെ പഴകിയിരിയ്ക്കുന്നു। വിശാലമായ വല്യതിണ്ണയിൽ അമ്മിണിയമ്മായി കാലും നീട്ടിയിരിയ്ക്കുന്നു।
പൊളിഞ്ഞ പടിപ്പുര കടന്നു വരുന്ന നവദമ്പതികളെ നോക്കി അമ്മിണിയമ്മായി ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞു।
“ആ കുട്ടിയെ വെറുതേ കഷ്ടപ്പെടുത്തേണ്ട മകനേ...മുറ്റം നിറയെ കുരുപ്പയാ। നിങ്ങൾ ഇവിടെ കയറിയതായി അമ്മായി കണക്കു കൂട്ടിയിരിയ്ക്കുന്നു“ വിലക്കു വക വയ്ക്കാതെ അങ്ങോട്ടു കയറി, ഉമ്മറത്ത് അല്പം കൂടുതൽ സമയം ഇരുന്ന് അയാൾ അമ്മിണിയമ്മായിയോട് കുശലം പറഞ്ഞു। ജീവിയ്ക്കാൻ മറന്നു പോയ അമ്മിണിയമ്മായിയോട് യാത്ര ചോദിച്ച് പടിപ്പുര കടക്കുമ്പോൾ അവൾ അയാളോട് :‘എടാ, കുരുപ്പ എന്നു പറഞ്ഞാൽ എന്തുവാടാ??’